Είναι οι φυλακές ένα όριο, ένα σύνορο, μια οριακή ένδειξη της ανθρώπινης κατάστασης; Είναι ταυτόχρονα ένα σύνορο των δικών μας ορίων, ορίων για ανθρωπιά; Είναι ακόμα ένα σύνορο της ανθρώπινης πολιτείας, εκεί όπου τοποθετούμε φαντασιακά το ανθρώπινο και το αντιδιαστέλλουμε από το μη ανθρώπινο, το ευτελές, το ανάξιο να ανήκει σε άνθρωπο; Μήπως είναι κάτι παραπάνω; Μήπως ο εγκλεισμός αφορά το νόημα ενός κόσμου και ταυτόχρονα το νόημα μιας ανθρωπότητας εκείνο το νόημα που απαιτεί και καθιερώνει η βιομηχανική μας κουλτούρα απέναντι σε αυτό που θεωρεί την δική της κανονικότητα; Είναι μήπως μια κανονικότητα που διεκδικεί ένα προνόμιο και διακρίνει μια εξουσία απέναντι στο σώμα, απέναντι στην έκφραση του άλλου, εκεί όπου άλλος είναι ο καθένας; Μήπως περί αυτού γίνονται όλα, μήπως το όλο έργο αφορά μια ευρύτερη πολιτισμική και κοινωνική πράξη, μια πράξη ελέγχου που εκβάλλει σε εκείνη την μαίνουσα και ασθμαίνουσα έριδα μια νέας τεχνικής οργάνωσης, μιας τεχνικής ορθολογικότητας πάνω στο ανθρώπινο σώμα;
(για ότι μας έρχεται...)
ΑΝΤΙΓΟΝΗ - LIMITS AND BORDERS
Κωνσταντίνος Αγγέλου